Van 26-4 t/m 8-5 bezochten 14 personen vanuit de Protestante Kerk Middenbeemster Tanzania. Het doel was om gedurende drie dagen het dorp Kilangala te bezoeken. Door de kerk wordt daar het (kleuter)schoolproject  ondersteund. Het dorp Kilangala is alleen via Google Earth te vinden en ligt ongeveer 20 km boven Sumbawanga in het (niet toeristische) westen van Tanzania. We vlogen naar Dar-es-Salaam en via een binnenlandse vlucht naar Mbeya. We hadden een reisorganisatie  gevonden die ons daarvandaan met 2 safari auto’s met chauffeurs en reisleider naar Kilangala konden brengen. Zij zorgden ervoor dat we veilig het land door konden trekken. De ontvangst in Kilangala was hartverwarmend. Kilangala is 50 jaar geleden gesticht door Trijntje Bijmers. Haar Tanzaniaanse pleegdochter Rosa (60+ jaar) woonde in haar jeugd lange tijd in Friesland en spreekt nog steeds goed Nederlands. Rosa kookte samen met haar team iedere dag voor ons een smakelijk maaltijd. Rosa is getrouwd met een Tanzaniaanse man die in Nederland een beroepsopleiding heeft gevolgd. Ook hij spreekt nog steeds goed Nederlands. 10 jaar geleden was hier geen school. Door het initiatief van Herman Hendriks en zijn overleden vrouw Ineke staat daar nu een basisschool mét kleuterafdeling, voor Tanzania een unicum! Gebouwd door de leerlingen van de vakschool, wat een niet geringe prestatie is. De Tanzaniaanse Moses is manager van de mission. Hij werkt voor Protanz en via hem is ons bezoek voorbereid.

Kilangala is een klein dorpje met verspreid kleine huisjes en hutjes. Het dorpje heeft een winkel(tje) waar alleen de eerste levensbehoeften te koop zijn. We zagen daar hoe vrouwen een kleine hoeveelheid olie kwamen kopen net genoeg om de avondmaaltijd te bereiden. Dit geeft al aan dat er niet veel geld is om uit te geven. Buiten de schooltijden om kom je de kinderen overal tegen in het dorp. Ze spelen voetbal of netbal. Ze lachen en zingen. Een “high five” zorgt voor een stralende lach op een kindergezicht. De gekwalificeerde leraren van de  school  worden door de Tanzaniaanse overheid betaald. Echter daar houdt het wel zo’n beetje op. De bankjes waar ze soms met veel meer in moeten zitten dan eigenlijk kan, zijn in slechte staat. We zagen dat de kinderen, die wel met 60 in een klas zaten, nauwelijks beschikten over papier om op te schrijven. De jongsten leren schrijven in de aarde voor de school. Kinderen die iets verder zijn met schrijven kregen een leitje tijdens de les. Ook ontbreekt het aan lesmateriaal. Wij zorgden dat alle leerlingen een schriftje kregen en zochten in Sumbawanga, in overleg met een docente, boekjes uit met lesmateriaal geschikt voor hun niveau. We beseften dat dit slechts een druppel is op de gloeiende plaat. We leverden materialen waarmee de jongens van de ambachtsschool, vanaf een tekening, een speeltuintoestel  kunnen maken t.b.v. de schoolkinderen.  Ook bezochten we het weeshuis en het ziekenhuisje. We waren onder de indruk van de mensen die dit runnen.  Ze doen dit met ontzettend veel liefde voor de kinderen, maar met veel te weinig materiaal. Het weeshuis met 15 weeskinderen beschikt bv. niet over een wasmachine of speelgoed. Het ziekenhuisje heeft nauwelijks medicijnen en geschikt verbandmateriaal. De enige arts maakt dagelijks lange werkdagen. Hij is arts, verloskundige, tandarts en chirurg. Hij doet alleen kleine medische ingrepen en omdat hij niet als tandarts opgeleid is kan hij alleen kiezen en tanden trekken. De voetbalwedstrijd – en de netbalwedstrid daarna – werden door de school georganiseerd om de shirtjes te vieren die door voetbalclub ZOB zijn geschonken. De enthousiaste Kilangala supporters renden, bij ieder doelpunt dat door hun team gemaakt werd, juichend het veld op. Ons team werd dik ingemaakt. Een goede reden voor een revanche over een aantal jaar! Op zondag waren we aanwezig in de kerkdienst. In deze vrolijke dienst wordt, naast het Bijbelse gedeelte, volop gezongen en gedanst. Ze genoten er zichtbaar van dat wij ook voor hun zongen en met hun meedansten. Dat zingen deden we overigens ook bij de school. We hadden hiervoor speciaal een lied in het Swahili ingestudeerd. De overnachtingen was door de inwoners van Kilangala voor ons geregeld.

In overleg met hun waren er door de jongens van de ambachtsschool bedden getimmerd en er was door ons geld overgemaakt om matrassen en beddengoed te kopen. Ze hopen hierdoor in de toekomst, op beperkte schaal, ook aan andere groepen onderdak te kunnen verlenen. Het “resthouse” waar 8 dames van onze groep verbleven beschikte over 2 “badruimtes” beide met toilet. In 1 badruimte was een douche, maar als er al water uitkwam was dit ijskoud water. In beide ruimtes stond een grote ronde teil met deksel. Hieruit schepten we water om ons te wassen. Ook aan Rosa en haar team hadden we geld overgemaakt, zodat ze zelf de benodigde inkopen voor de maaltijden konden doen. Het waren goed verzorgde maaltijden. Regelmatig gebeurt het dat er geen stroom is in het dorp. Als het nabij gelegen Sumbawanga veel stroom vraagt is er tekort om Kilangala te voorzien van stroom. Deze stroomuitval  kan korte tijd zijn, maar kan ook voor langere tijd zijn.  We hebben met eigen ogen gezien hoe de mensen in dit dorp met weinig middelen leven.  We beseften des te meer hoe goed wij het hebben in Nederland.

Nadat we op 2 mei door het hele dorp zijn uitgezwaaid, waren we even gewoon vakantiegangers en bezochten we het wildpark Katavi. We hebben daar overnacht in eenvoudige banda’s. 1½ dag zijn we door het park gereden en hebben veel wilde dieren gezien. Heel mooi om ze te zien in hun eigen natuurlijke omgeving. Op 4 mei vertrekken we al vroeg richting Kigoma over een hele slechte (doorgaande) weg. Onze chauffeurs die de meeste tijd bij ons waren, zijn echte kanjers. Ze reden  ons over (vaak) onverharde wegen, vol kuilen en blubber, waar regelmatig gestrande auto’s de weg blokkeerden, veilig naar Kigoma. Hier overnachten we in een guesthouse aan het Tanganyka meer. Een heerlijke plek. De reisleider wist in Kigoma goede restaurants waar we onder een  prachtige sterrenhemel geweldig lekker gegeten hebben. Maar de chauffeurs doen meer dan alleen rijden want, dankzij de vraag van een van hen, die wilde weten op welk tijdstip onze binnenlandse vlucht de volgende dag zou gaan, kwamen we er achter dat er door de luchtvaatmaatschappij een fout was gemaakt met de vluchttijd. I.p.v. ’s middags ging er maar 1 vlucht die zondag en deze zou in de ochtend zijn. Ook bleek de passagierslijst niet te kloppen. We hadden gelukkig het bevestigingsbericht en de reserveringslijst bij de hand. Er werd geregeld  dat er twee mensen van de luchtvaartmaatschappij langs kwamen en dankzij deze actie konden we allemaal op zondagmorgen met het vliegtuig mee. Op zondag namen we afscheid van de chauffeurs. Het voelde alsof we vrienden moesten achterlaten. Zij moeten nog 1½ dag reizen naar hun woonplaats en wij vliegen naar Dar- es- Salaam. Daar zijn we nog 1 dag in Kipepeo aan het strand. Dit was een heerlijke relaxdag. Overnachten vlak bij het strand in houten huizen op palen met eigen douche en toilet.         Aan alles komt een einde en op maandag 7 mei aan het eind van de dag vliegen we terug naar Nederland. Zondag 13 mei sloten we onze Tanzaniareis af met een dienst in de kerk, waarbij we onze Tanzaniaanse  kleding droegen en we zongen nog 1 maal ons lied in het Swahili. Het is voor ons allemaal een onvergetelijke reis geworden. De indrukken staan nog steeds op ons netvlies en we zullen hier nog lang over napraten. Het schoolproject gaat nog steeds door. Wilt u een donatie doen dan kan dit via de Protestantse gemeente Beemster, onder vermelding Kilangala op bankrekeningnummer NL 18 RABO 0356 9160 81.

Els Steen