Even voorstellen: Ik ben Lea Oversteegen. Ik ben een studente journalistiek die momenteel in Utrecht woont, maar ik ben geboren en getogen in Middenbeemster. Momenteel ben ik bezig met freelance-uren maken bij de Binnendijks. Dit is namelijk een heel handige oefening voor mij en een leuke kans om te schrijven over de plek waar mijn “roots” liggen. De komende tijd kunnen jullie dus wellicht stukjes van mij langs zien komen.

Op de foto (aangeleverd): Klara, een van de geïnterviewden.

Nederland volgt nu al zo’n twee maanden de coronamaatregelen die zijn opgelegd door het kabinet. Alle doelgroepen hebben hier zo zijn voordelen en nadelen aan, maar hoe zit dat met de jongeren in de Beemster? Deze groep werd in de afgelopen persconferentie specifiek aangesproken door Mark Rutte. Wij spreken Hilde, Lia en Klara.

We zitten nu zo’n anderhalve maand in quarantaine vanwege de maatregelen rondom het coronavirus. Hoe ziet een gemiddelde quarantainedag bij jou eruit?

Hilde: Een gemiddelde quarantaine dag ziet er voor mij bijna altijd hetzelfde uit. Meestal begin ik de dag op de bank en ga Netflixen. In de middag ga ik een beetje sporten en doe ik wat aan school. Als het lekker weer is dan ga ik natuurlijk buiten zitten. Verder werk ik ook zo veel mogelijk in het verzorgingstehuis in Middenbeemster zodat ik mij niet ga vervelen en tenminste nog een beetje sociaal contact heb. En natuurlijk geld kan verdienen!

Klara: Ik heb, buiten de vakantie om, nog school en werk. School bestaat vooral uit een aantal deadlines per week en doordat ik bij de supermarkt werk krijg ik veel extra uren aangeboden. Ik vul mijn dag volledig zelf in nu, dus het is meestal óf een dag school óf een dag waarin ik ’s ochtends sport, naar buiten ga of op social media zit, ’s middags en/of ’s avonds werk en de rest van de avond niet veel doe. Heel af en toe spreek ik met afstand met vrienden en ik heb veel online contact, maar ik bel nauwelijks.

Hoe voel jij je nu over de maatregelen?

Lia: Ik snap het nemen van de maatregelen en ik ben het er ook mee eens, maar ik verheug me er zeker op als alles weer versoepeld wordt.

Klara: Ik weet niet zeker of het zin heeft om ook jongeren binnen te houden en ben ook erg benieuwd wat er gaat gebeuren als de scholen weer open gaan en meer jongeren feestjes gaan houden in de zomer. Ik snap heel goed dat festivals en uitgaansgelegenheden niet doorgaan en het werkt goed dat de overheid de verantwoordelijkheid grotendeels bij het volk legt.

En wat verwacht jij dat er gaat gebeuren? Denk je dat het lang duurt voordat we weer terug zijn naar het oude normaal?

Hilde: Naar mijn mening zal het nooit meer echt volledig terug gaan naar hoe het voor de Corona-crisis was. Handen schudden en drie kussen geven op de wang bij verjaardagen blijven (hopelijk) wel weg. Ik denk dat door deze hele crisis mensen ook vaker hun handen gaan wassen en iets meer nadenken over in je elleboog niesen of hoesten. Dat dat nog geen gewoonte was voor Corona is eigenlijk best onhygiënisch. Hopelijk wordt dat nu wel een gewoonte.

Wat is voor jou het zwaarste gedeelte van de quarantaine geweest?

Lia: Het zwaarste gedeelte van de quarantaine is voor mij het gekke terug komen van mijn reis in Azië waarbij ik heel veel vrijheid had, naar Nederland in lockdown. Ik kon mijn vriendinnetjes niet knuffelen, en veel wilden ook nog even wachten om me te zien.

Klara: Ik heb het echt niet zwaar, maar het niet vanzelfsprekend zien en knuffelen van vrienden is het moeilijkst. En dan vooral om te zien dat veel jongeren zich niet aan de regels houden, waardoor je gaat twijfelen aan je eigen manier van ‘quarantaine’ uitvoeren.

Lia, jij bent niet lang geleden terug gekomen uit Azië. Vertel, hoe verliep die terugreis voor jou tijdens het begin van een pandemie?

De terug reis verliep niet heel soepel. De keuze om terug te gaan was ten eerste al heel moeilijk om te maken. Midden maart was ik vanaf Vietnam naar Bali gevlogen. Na lang getwijfeld te hebben, had ik uiteindelijk toch besloten om terug te gaan. Het boeken van een ticket was best een dingetje. Met de seconde werden de tickets duurder. Er werden enorm veel vluchten gecancelled, net zoals mijn vlucht met Emirates. Vervolgens boekte ik zo snel mogelijk een ander ticket met een Indonesische vliegmaatschappij. Het was allemaal best spannend, maar na veel gedoe ben ik toch veilig thuis gekomen. Mijn terugreis heeft pittig wat geld gekost. Achteraf gezien had ik beter nog een paar dagen kunnen wachten op de blijkbaar veel goedkopere repatriëringvluchten, die Nederland met KLM organiseerde.

Hilde, jij werkt dus in de zorg. Ben je al in contact gekomen met het virus? Heeft iemand in jouw omgeving ermee te maken gehad?

Nee, gelukkig nog niet! In het verzorgingstehuis heeft niemand van de ouderen het virus. Verder heeft ook niemand in mijn directe omgeving Corona en hebben maar weinig mensen in mijn omgeving een kennis of een familielid die besmet is met het virus.

En dan tot slot: Klara. Denk je dat er genoeg waardering is voor het werk dat je doet in deze tijden?

Ja, we worden vaak genoemd, ook al zijn wij niet half zo heldhaftig als de mensen die in de zorg werken. Ik verwacht dan ook echt geen bonus van de overheid, hoogstens van de top van de supermarkten die veel verdienen aan deze crisis. Maar ikzelf verdien al genoeg door de extra uren die ik maak en ik heb niet het gevoel dat wij als jongeren die bij de DEEN werken ons leven op het spel zetten. Onze kans op ziek worden door corona is gewoon heel klein.

Lea