Op de laatste dag van de kermis was het weer voor de autocross. De tribune zat stampvol en langs de randen was bijna geen leeg plekje te vinden. Toch heb ik me ergens tussen gewurmd en mijn ogen uitgekeken naar de verschillende klassen die voorbijkwamen.

Menig auto belandde op zijn kop en zelfs een paar op zijn kop in een hele modderige greppel. Gelukkig raakte niemand gewond. Een grapjanus die vol onder de modder uit de auto klom, wilde een helper huggen maar die bedankte daarvoor vriendelijk. Die helpers waren overigens steeds heel snel ter plekke om te kijken of de coureur het goed maakte. Met grote machines werd dan snel de auto weer vlot getrokken. Helaas moest die auto en coureur dan wel het veld verlaten. Overigens petje af voor de helpers en de hele organisatie, een hele onderneming.

Ik zag auto’s die een band verloren waren en op de velgen reden. Ik zag vlammen uit de zijkant van de wat grotere klassen komen begeleid door een harde knal, dat schijnt heel normaal te zijn. Ik zag een hevig rokende motor maar geen reden om te stoppen, zeker niet omdat hij vooraan lag. Dit maakt het natuurlijk allemaal tot een feest om te zien.

Nadat alle auto’s met hoge snelheid voorbij waren geraasd moest je wel snel je hoofd draaien zodat je al het stof niet in je ogen kreeg. Iemand naast me had een skibril op. Een heel goed idee. De kluiten vlogen me af en toe om de oren en tegen me aan, maar dat maakte het alleen maar leuker.
Eenmaal thuis zie ik in de spiegel een gezicht dat onder het stof zit en mijn haar staat er stijf van overeind.
Yes, volgend jaar weer!

Arianne