Helaas kwam het sonnet van Jan na de deadline van de papieren versie binnen. Daarom plaatsen we het hier.

DE ZOMER STROOIT HANDEN VOL HOLLANDS LICHT,

waar glanzend vee loopt te lanterfanten.
Het koren van Van Gogh is zijn gewicht
in goud waard. Daar tussen trippen fazanten.

De wind is gaan liggen, – wat zeldzaam is.
Twee zwarte zwanen verstild op het water.
Rietschoten, – geel doorwerkt met waterlis.
Takken vol blaren die zonlicht door laten.

Wie ziet dit weer, nu er golven vervagen,
met boven de bomen nog wazig een croon?
Keert er weer rust voor wie hard zijn geslagen,
gaat alles weer door van vader op zoon?
Al staat het enkel maar in dit gedicht:
eens komt toch de grote zomer in zicht.

Jan Duin