Vanmorgen stond in de krant dat Nicolaas Gerardus van Baar overleden is.

Ik kende Nic lange tijd als ‘markant figuur’ uit de West. Tijdens bijeenkomsten in de Kerckhaen viel hij me op door zijn markante kop en kordate handelen. Pas de laatste tien jaar heb ik hem ook meer persoonlijk leren kennen. Onze eerste contacten lopen via de Dorpsraad Westbeemster. Ik laat me via hem uitnodigen voor bijeenkomsten in de West. Voor stukkies in Binnendijks. “Natuurlijk moet dat kunnen”, sprak hij met zijn overbekende welluidende stem door de telefoon , “gaan we regelen”. Zijn voorzitterschap kenmerkt zich door zijn nuchterheid. Na een soms heftige discussie sprak hij op rustige toon de woorden “dan gaan we dat eerst zo doen en dan zien we wel weer….”.

Op enig moment heb ik hem gevraagd voor een interview. Aanvankelijk reageerde hij wat sceptisch. Met de hem overbekende glimlach vroeg hij zich af “wie daarin geïnteresseerd zou zijn”. Nou, ik dus. Het was ook min of meer een persoonlijk initiatief. Tijdens dit gesprek kwam ik weer heel veel te weet over de Beemster. En daarmee over Nic zelf. Persoonlijke verhalen maar ook over zijn rijk bestuurlijk verleden. Brongas bijvoorbeeld.

Kort daarna belde hij me op of ik hem en Hein Stevers wilde vergezellen naar Amsterdam. Ze gingen een ‘rondje’ met de net geopende Noord Zuidlijn doen. Dat was nog een afspraak van een redelijk ‘ver verleden’. Dat was beslist geen straf. Niet veel later heb ik Hein ook nog geïnterviewd.

Ondertussen was zijn vrouw Gré ook vrijwilliger geworden in het Hospice in Middenbeemster. Daar hebben we samen met enige regelmaat een koppie gedaan in de huiskamer. Al was ze niet zo van het zitten.

Meer recent kwam ik Nic intensiever tegen tijdens de bijeenkomsten van de Afdeling Historisch Erfgoed van het Historisch Genootschap Beemster. Als vanzelfsprekend raakten we beiden ook betrokken bij de realisatie van het monument in Westbeemster. Een door hem en Jac de Vries lang gekoesterde wens. Het monument is er gekomen.

Het is bij dit monument waar ik hem voor het laatst gezien en gesproken heb. Zaterdag 26 juni j.l.. Kort daarvoor was ik nog even bij hem thuis geweest ‘op een koppie’.

We wisten dat zijn gezondheid hem de laatste jaren in de steek liet. Hij zei weleens dat hij in “reservetijd” leefde en daar optimaal van wilde profiteren om actief te blijven. Corona maakte het er niet eenvoudiger op. 

Zaterdag 26 juni dus. Kwam ie met de auto, de rollator in de kofferbak, naar het Kerkplein. “Ik dacht dat ik dat toch maar even moest doen”, sprak hij toen op een rustige manier. We hebben hem moeten overtuigen om maar even op een stoel plaats te nemen. Nog steeds markant. Het robuuste was er wel een beetje af. Na afloop hebben we hem weer in de auto geholpen en uitgezwaaid. Het plein af. “Tot een volgende keer”, zeiden we hoopvol. Wellicht al tegen beter weten in……

Geert