De armen afgebroken
verspreid en verdwaasd
liggen bij te komen
van wat hen heeft geraakt

Maar het gedenkteken
onbeschadigd staat het daar
omringd door ’t gevallen groen
vormend een grote lauwerkrans
voor hen die vielen toen

’t Land overal ontworteld
en de menselijkheid
als die bomen
afgebroken was

Het is stil na de storm
Maar in mijn binnenste
voel ik geen verdriet
Want aan de bron
ligt het niet

En ik zie op de kerktoren
Een laatste gouden groet
Vader Zon wijst aan
Hoe met tegenslag om te gaan

Het is stil na de storm
Het is stil in mij.

Bedaard dichter in de Beemster
Na de takkenschuddende storm
Cor Wagenaar